تاریخ اسب های آمریکایی
اسب های آمریکایی شامل نژادهای مورگان، کوارتر هورس، سدل برد، استاندار برد، میسوری فوکس تروتر،تنسی واکینگ هورس، موستانگ و ... می باشد که در اینجا به اختصار توضیح داده خواهند شد.
نژاد مورگان
اسب نژاد مورگان آمریکایی نژادی غیر معمول است چون جد آن یک اسب نر به نام جاستین مورگان می باشد. که به طرز خارق العاده ای کوچک بوده و فقط 142 سانتی متر ارتفاع دارد ولی در رقابت های بارکشی، مسابقات با زین و مالبندی برتری دارد.
جاستین مورگان در سال 1789 میلادی کره ای به نام فیگور به دنیا آورد که بعدها به نام اولین صاحب رکورد دار خود یعنی توماس جاستین مورگان معروف شد. وی صاحب مزرعه ای در ورمونت بود ولی مدارکی در مورد نحوه ی پرورش جاستین مورگان وجود ندارد. منشا این نژاد به احتمال زیاد اسب های تروبرد، عرب، ولش کاب و اجداد اسب های هلندی هستند. این اسب قد و قامت کوچکی داشته و 386کیلوگرم وزن دارد. این اسب مورگان اسب کاری قوی و قدرتمندی بود و بدون شک برای صاحبان خود به شدت کار کرده است.
این اسب برای شخم زدن، به عنوان اسب مالبندی در جنگل استفاده می شد و در مسابقات حمل هیزم در مقابل رقیبان خود که حتی نصف بار آن را داشته اند هرگز بازنده نبوده است.
اسب نر این نژاد بسیار قوی است و تمام ویژگی های قابل توجه شامل قدرت، سرعت و خلق
و خوی ملایم را به نتایج خود منتقل می کند. سه راس از نریان این اسب تاثیر خاصی بر پرورش نژادهای دیگر داشته اند. این نژاد بنیانگذار اسب های شرمن مورگان اسب وودبری مورگانو اسب پول راش مورگان است. شرمن مورگان یه خاطر اسب های مالبندی عالی شهرت دارد و تاپیر مهمی در نژادهای دیگر در ایلات متحده داشته است. طاقت زیاد اسب وودی مورگان بیشتر مورد نیاز سوارکاران و سواره نظام بود در حالی که اسب پول راش مورگان به خاطر سرعت در یورتمه رفتن شهرت دارد.
اسب های مورگان نیز همانند بسیاری از نژادهای دیگر با اختراع ماشین کاهش یافتند. ولی به خاطر تلاش های افراد متعصب کلوب اسب مورگان که در سال 1909 میلادی تاسیس شد این نژاد بقا یافت. امروزه جمعیت این نژاد رو به افزایش است و در ایلات متحده آمریکا و نیز کلوب های معروف در کانادا، انگلستان، استرالیا، اسپانیا، نیوزلند، آلمان، ایتالیا و سوئیس وجود دارد. مورگان به عنوان اسب نمایشی نگهداری می شود و هم چنین در زمینه های گوناگون از قبیل کلاس های اسب کاتینگ، اسب استوک و اسب مهاربندی، بخش شکارچی پرنده، نمایش سوارکاری و مرکب و مسابقات کالسکه رانی می تواند رقابت کند.
نژاد کوارتر هورس
همانطور که از نام اسب نژاد کوارتر هورس پیداست در مسابقه ی مسیرهای کوتاه برتری دارد. منشا آن به اسب هایی بر می گردد که توسط فاتحان اسپانیا به آمریکا آورده شدند. در طول قرون هفده و هیجده مهاجران انگلیسی در مسیر خود به سمت کشورهای شرقی از اسب های نوع اولیه ی اسپانیایی برای آمیزش با اسب های وارداتی خود استفاده کردند تا اسبی کاری خوب و دارای استعدادهای گوناگون و مناسب برای هر نوع سواری، کشت و کار در مزرعه و کار در مالبندی به وجود آوردند. این اسب های پر طاقت و خوش بنیه مورد اعتماد مهاجران قرار گرفتند.
با مهاجرت این اسبها به سمت غرب نیاز عمده به اسب سواری قابل اعتماد ، کاری، نترس و ورزیده به وجود آمد. این اسبها به طور ژنتیکی حس سازش پذیری با گاو داشتند و حرکات گاو پرواری را پیش بینی می کردند و با سرعت بسیار زیاد آنها را متوقف کرده و باز می گرداندند.
علاقه روزافزون انگلیسی ها به مسابقه باعث شد تا این اسبهای ممتاز در مسابقات جاده ای زمین های بی درخت و جنگل حاضر شوند. اسب کوارتر کپل بسیار قدرتمندی دارد که به توانایی چهار نعل با حداکثر سرعت را از نقطه ای آغاز می دهد و می تواند مسافت های کوتاه را به سرعت طی کند. در اثر علاقه ی شدید به اسب تروبرد استفاده از اسب کوارتر در مسابقه کمرنگ شد. با پیدایش وسایل نقلیه ی موتوری و کم شدن اهمیت اسبها در مزارع دامداری اسب کوارتر مانند دیگر اسبهای جهان به اسب سوارکاری و تفریحی مبدل شده است.
نژاد سدل برد
اسب نژاد سدل برد که قبلا کنتاکی سدر نامیده می شد اسبی زیبا و ظریف بود که در اوایل قرن نوزده توسط مهاجران در ایالت های جنوبی آمریکای شمالی پرورش یافت. صاحبان مزارع بزرگ جهت ایجاد اسبی مناسب با نژادهای مختلف نظیر اسب ناراگانست پیسر و اسب تروبرد آمیزش دادند. هیبرید حاصل از این آمیزش ها اسبی زیبا بود که به راحتی سواری می داد و برای کارهای طولانی مدت مانند بازدید از مزرعه و کالسکه رانی هم مناسب بود. در سال 1891 میلادی گروهی از پروزش دهندگان اسب سواری آمریکایی را تاسیس کردند و مرکز ثبت اسب سدل برد شروع به کار کرد.
خلق و خوی بسیار خوب هوش زیاد و سرعت بالا باعث شده تا این اسب برای اهداف مختلف نظیر کار با گله و احشام به کار رود. این اسب بدون هیچ مشکلی از اسب کاری به تفریحی تبدیل شده و برای رقابت در کلاس های نمایشی در زمین و مالبندی مشکلی ندارد در میدان نمایش این اسبها برای سوارکاری یا اسب یورتمه ای سه یا پنج گامی طبقه بندی می شوند. اسب های سه گامی، راه رفتن، یورتمه و چهار نعل آهسته یا تاخت را نشان می دهند. به این صورت که راه رفتن کشسان است. یورتمه فعالیت زیادی داردو چهار نعل آهسته موزون و هموار است. اسب های پنج گام این سه گام را به علاوه ی دو گام دیگر نشان می دهند: طرز گام برداری آرام و راک. گام برداری آهسته گام برداری بلند است و گام برداری چهار ضربه ای به حالت آهسته و محدود انجام می شود. راک طرز گام برداری چهار ضربه ای سریع و خیره کننده است. که در آن پا در فواصل زمانی برابر به زمین ضربه می زند و رها از حرکت یا گام برداری جانبی است. گام برداری جانبی عمل افزایش طول غیر طبیعی پا و بالا نگهداشتن غیر طبیعی دم است که در میدان نمایش اجرا می شود. خارج از میدان نمایش این اسب، اسب سواری خوب و دارای استعدادهای گوناگونی است. بنیه ای عالی و پرش خوبی دارد و آموزش آن آسان و سریع است.
نژاد استاندارد برد
اسب نژاد استاندارد برد آمریکایی برای مسابقه مالبندی استفاده می شود و اسب تروبرد انگلیسی برای مسابقات سوارکاری با مانع و کورس بدون مانع می باشد. در طول قرن گذشته یا قبل از آن کشورهایی که در آن مسابقه ی مالبندی رونق داشت برای اصلاح نژاد اسب تروتر از اسب های استاندارد برد استفاده کردند.
کمی عجیب است که پدر و بنیان گذار استاندارد برد اسبی بود که فقط در مسابقه ی چهار نعل شرکت می کرد یعنی اسب تروبرد انگلیسی به نام اسب مسنجر که خاکستری رنگ بوده و ریشه آن به اسب دارلی عربی بر می گردد. این اسب سه فصل در مسابقات کورس بدون مانع شرکت کرد و هشت دور از چهارده دور را برنده شد و در سال 1780 کره ای به دنیا آورد. این نژاد که در ماه می سال 1788 میلادی به قیلادلفیا صادر شد و مدت 20سال در اصلاح نژاد اسب های آمریکایی استفاده شد. پس از لغو مسابقات در نیویورک عمدتا مادیان اسب تروبرد را با نریان آن آمیزش می دادند. برخی از نوادگان آنها به اسب های مسابقه ای فلت تبدیل شدند. هم چنین انواع اولیه ی اسب های تروتر ممتاز را ایجاد کردندو شهرت جهانی به دست آوردند. نوه ی اول اسب همبلتونین پدر اسب های تروتر و دارای تولید مثل زیاد است. چهار پسر اسب همبلتونین، جورج ویلکز، دیکتاتور، هپی مدیوم و الکشنر می باشند که بنیانگذار تقریبا تمام اسب های مسابقه ای مالبندی امروزه در ایالات متحده هستند.
اسب همبلتونین از مادیان چارلز کنت بود که با اسب مسنجر آمیزش خویشاوندی انجام داد. منشا پدری این اسب نریان بلفاندر از نژاد نورفولک تروتر مشهور یعنی اسب الدشلز بود. علاوه بر خاندان اسب مسنجر دو نژاد موثر دیگر در پرورش اولیه ی اسب استاندارد برد، اسب کلیز و اسب مورگان بود.
دفتر انساب نژاد تروتر در سال 1871 میلادی تاسیس شد. واژه ی استاندارد برد هشت سال قبل از انتشار و تدوین مجموعه ی خصوصیات لازم برای پذیرش اسب در دفتر انساب استفاده شده بود. استاندارد اصلی که این نژاد نام خود را از آن گرفته توانایی پیمودن 6/1 کیلومتر در 2دقیقه و 30 ثانیه است. استاندارد بردها در یورغه یا در یورتمه مسابقه می دهند. تا دهه های آخر قرن نوزده یورتمه روها عامه پسندتر از یورتمه رو های سریع تر بودند ولی امروزه این نژاد زیاد محبوب نیست.
نژاد میسوری فوکس تروتر
هرچند که تا سال 1948 میلادی کتاب اسب های نر تخمی برای نژاد میسوری فوکس تروتر وجود نداشت ولی این نژاد در اوایل قرن نوزدهم به خوبی تکامل پیدا کرد. مهاجران در حین سفر به سمت غرب و در امتداد رود می سی سی پی تعداد زیادی اسب تروبرد را از کنتاکی، تنس و ویرجینیا با خود آوردند. سپس آنها را آمیزش دادند تا اسبی متناسب با شرایط محیطی جدید آنها در منطقه ی گوزرک هیلز میسوری به وجود آورند.
نیاز عمده ی پزشکان، کلانترها، بخش داران و نظایر آنها اسبی بود که بتواند در زمان های طولانی اغلب در مناطق صعب العبور با حدافل خستگی سریع راه برود. پاسخ این نیاز در طرز گام برداری اسب مشهور به فوکس تروتر پیدا شد که در آن اسب با اندام های حرکتی جلویی راه می رود ولی با اندام های حرکتی عقبی یورتمه می رود. فوکس تروتر اندام های حرکتی عقبی خود را با ویژگی عمل ارتعاشی یورتمه ی نرمال پایین می آورد ولی آنها را در امتداد زیر خودش می لغزاند. نتیجه ی این کار گام برداری هموار و راحتی است که در آن اسب بدون خستگی مسافت طولانی را طی می کند. خصوصیات اسب فوکس تروتر در طول سالها آمیزش غیر خویشاوندی با خون اسب های سدل برد و تنسی واکر اصلاح شد و امروزه این نژاد به خاطر بدنی کوچک جمع و جور ماهیچه ای و ثبات قدم های خود شهرت دارد.
نژاد تنسی واکینگ هورس
منشا اسب نژاد اسب تنسی واکینگ هورس به اسب ناراگانست پیسر بر می گردد و مانند اسب های سدل برد و میسوری فوکس تروتر به عنوان اسب سوارکاری پرورش یافته است. طرز گام برداری این اسب ها در نژادهای دیگر دیده نمی شود. این اسب که در اصل به نام پلنتیشن واکینگ هورس جنوبی یا تنسی تروتر مشهور بود بسیار ارزشمند برای حمل و نقل کشاورزانی بود که بازدید از مزرعه را انجام می دادند. این اسب در حالت استفاده از زین اسبی راحت سریع و قدرتمند است و خلق و خوی رام و مطیعی دارد.
اسب نر پایه برای این نژاد اسبی به نام بلک الان بود که در سال 1903 وارد تنسی شد. پدر بلک الان از یورتمه روهای سدل برد و مادر آن یک مورگان بود. بلک الان یورغه رو با یورتمه روهای تنسی یا اسب تنسی پیسر آمیزش داده شده تا پیشگامان واکینگ هورس امروزی را به وجود آورد. در سال 1914 آمیزش این اسب با نژاد سدل برد باعث شد تا پرورش دهندگان در تولید خصوصیات بهتر و خالص تر موفق شوند. اسب های واکینگ هورس امروزی که به عنوان نوع نسبتا قوی تر سدل برد توصیف می شود ترکیبی از نژادهای تروبرد، مورگان، سدل برد و استاندارد برد می باشد. انجمن پرورش دهندگان اسب واکینگ تنسی در سال 1935 در لویزنبرگ و تنسی تشکیل شد و در نهایت در سال 1947 واکینگ به عنوان نژاد شناخته شد.
اسب های واکینگ اسب های سوارکاری و دارای استعدادهای گوناگونی هستند. خلق و خوی مهربان آنها را برای سوارکاران تازه کار مناسب می کند. هم چنین این اسبها در میدان نمایش معروف هستند.
نژاد موستانگ
اسب نژاد موستانگ اسب وحشی آمریکای شمالی از نوادگان اسب هایی است که توسط فاتحان قرن شانزدهم به آمریکا آورده شدند. به محض حرکت استعمارگران اسپانیایی به سمت شمال یعنی از مکزیک تا تگزاس امروزی قبایل سرخ پوست با آنها رابطه برقرار کرده و زندگی با اسب ها را برای اولین بار تجربه کردند. در ابتدا سرخ پوستان تمایل به کشتن و خوردن گوشت اسب های گرفته از مهاجران داشتند. ولی بعدا ارزش اسب ها به عنوان وسیله ی حمل و نقل را فهمیده و روش مهار کردن و سوار شدن بر آنها را یاد گرفتند. تا نیمه ی دوم قرن هفدهم برخی قبایل اسبها را از اسپانیایی ها می گرفتند و از آنها برای حمله علیه تازه واردان استفاده می کردند و به این ترتیب اسب های بیشتری به دست آوردند. گسترش و پخش تدریجی اسب ها به قبایل دیگر به وسیله ی تبادل اسبها یا دزدی و نیز حرکت اسب ها به سوی شمال آغاز شد. بسیاری از اسبها پس از رها شدن در طول جنگ بین اسپانیایی ها و سرخ پوستان وحشی شده و به وضع بدی دچار شدند. از اسبهای دیگر آنهایی که مطلوب نبودند یا به استراحت نیاز داشتند احتمالا رها می شدند. برخی از اسب های اهلی نیز که برای چرا به مراتع فرستاده می شدند دچار سرگردانی و سر در گمی می شدند. به تدریج این اسبها به هم پیوسته و گله های غیر اهلی را تشکیل داده و در مناطق وسیع و دشت های بزرگ تعداد آنها افزایش چشمگیری یافت. تا اواخر قرن هجده و اوایل قرن نوزدهم تعداد اسب های وحشی و در حال چرا در دشتها حدود 2میلیون راس برآورده شده است.
نقطه ی عطف اسب موستانگ گسترش تمدن به سمت غرب بود. بسیاری از این اسبها کشته شدند برخی به عنوان اسب های کاری جمع آوری و برخی نیز برای آمیزش استفاده شدند. تعداد زیادی از آنها در جنگ بوئر به عنوان اسبهای تازه نفس سواره نظام استفاده شدند. در طول قرن بیستم همچنان تعداد زیادی از آنها به عنوان غذای خانگی و نیز فروش گوشت کشته می شدند. محدودیت های دولتی در سال 1971 میلادی باعث افزایش ایجاد قانون حفاظت از این اسب های وحشی شد. امروزه نیز با توجه به کاهش قابل توجه این اسبها تعداد کمی در علفزارها وجود دارند. اسب موستانگ اهلی اغلب اسب سواری خوبی بوده و به علت طاقت زیاد برای سواری های طولانی مناسب است