اطلاعاتی درباره سوارکاری
برقراری ارتباط با اسب
اولین گام یادگیری سوارکاری، یادگیری ارتباط برقرار کردن با اسب است. سوارکار باید بتواند خلق‌وخوی اسبی را که قرار است سوار شود درک کند و با او به خوبی ارتباط برقرار کند، تا اسب فرمان‌های او را بهتر درک کند و انجام دهد. اسب با انسان متفاوت است و همین تفاوت است که باعث جذابیت این رابطه می شود. هرچه بهتر بتوانیم طرف مقابلمان را درک کنیم و یادبگیریم که غرایز او را بفهمیم، رابطه ما بهتر می شود. رفتار پر از ترس اسب مغرضانه نیست، بلکه یک واکنش طبیعی برای حفاظت از خودش است. اگر بتوانیم این احساس را در اسب ایجاد کنیم که ما از او حفاظت می کنیم، به ما اعتماد می کند و دیگر از هر فرصتی برای فرار استفاده نمی کند. با این حال حتی وقتی به ما اعتماد می کند، باز هم اسب حیوانی است که به طور طبیعی در گله به سر می برد. در موقعیت های هراس آور نیز همواره به گله می پیوندد.
سوارکار می‌تواند از روی حرکات و برخی از اعمال اسب متوجه منظور او شود. حرکات گوش‌های اسب در این مورد بسیار مؤثر است. به طور مثال، هنگامی که اسب گوش‌هایش را به سمت جلو می‌چرخاند و سرش را بالا می‌گیرد، به این معناست که صدایی او را نگران کرده‌است و او بادقت در حال پیدا کردن منبع صداست. و یا هنگامی که اسب گوش‌هایش را در جهات مختلف می‌چرخاند و حرکت می‌دهد، به این معناست که با دقت اطرافش را تحت نظر دارد. گوش‌های مایل به سمت پایین در دو طرف سر اسب، نشان دهندهٔ تسلیم شدن و اطاعت اسب هستند. البته این حالت گوش‌ها در صورتی که لب‌ها به سمت پایین افتاده باشند، نشانهٔ خواب‌آلودگی است. اسبی که گوش‌هایش را می‌چرخاند و زبانش را بیرون می‌آورد، قصد سربه‌سر گذاشتن و بازی با سوارکار را دارد. اگر اسب گوش‌هایش را به سمت جلو مایل کند و سرش را کمی خم کند، یعنی به سوارکار (یا هر کس دیگری) اعتماد دارد. اگر گوش‌هایش را به سم عقب بچرخاند، یعنی چیزی باعث بی اعتمادی یا عصبانیت و ناراحتی او شده‌است. در صورتی که گوش‌هایش را به سمت عقب بخواباند، یعنی بسیار خشمگین است و یا این که به شدت ترسیده‌است. در این صورت اسب می‌تواند بسیار خطرناک باشد و حمله کند. حرکت سر و پاهای اسب نیز می‌توانند در درک منظور او کمک کنند. اسبی که سرش را کمی پایین می‌آورد و ناگهان به‌شدت تکان می‌دهد، بدخلقی خود را نشان می‌دهد. هنگامی که پاهای جلویش را بر زمین می‌کوبد، عصبانیت یا بی‌قراری خود را ابراز می‌کند، در حالی که وقتی اسب پاهای عقبش را بر زمین می‌کوبد، می‌خواهد بفهماند که چیزی باعث ناراحتی او شده‌است (مثالاٌ مگس و…).
تاریخچه اسب سواری
سوارکاری ورزشی بسیار قدیمی است که از دیرباز به منظور جنگیدن یا پیام‌رسانی به افراد آموزش داده می‌شد.
سر یک اسب در یکی از مینیاتورهای ایرانی مربوط به یکی از دستنوشته‌های مثنوی مولوی از سال ۸۹۱ق./۱۴۸۶م، با تزئینات سوارکاری.
تاریخ رام کردن اسب هنوز به درستی شناخته نشده‌است. باستان‌شناسان با توجه به قدیمی‌ترین آثار بر جای مانده از پیشینیان در رابطه با رام کردن اسب‌ها، معتقدند که اولین اسب‌های اهلی به بیش از سه هزار سال قبل از میلاد برمی‌گردند. قبل از آن اسب به منظور تهیهٔ غذا شکار می‌شده‌است. البته باستان‌شناسان در بعضی نقاط از اروپای شرقی دهنه‌هایی پیدا کرده‌اند که به شش هزار سال قبل از میلاد برمی‌گردند. این نشان می‌دهد که انسان از آن زمان سعی داشته‌است که اسب را رام کند و از آن بهره ببرد، ولی به دلیل سرعت آن در فرار موفق نشده‌است. قدیمی‌ترین آثار در اروپای شرقی، شمال قفقاز و آسیای مرکزی یافت شده‌اند.
ارابهٔ زئوس
اگرچه اهلی ساختن اسب در مقایسه با حیواناتی چون سگ (نه هزار سال قبل از میلاد) و گوسفند و بز (پنج هزار سال قبل از میلاد) مؤخر بود، با این وجود تحول عظیمی در زندگی انسان به‌وجود آورد. انسان نه تنها از گوشت و شیر اسب بهره می‌برد، بلکه برای جابه‌جایی نیز از او استفاده می‌کرد. نکتهٔ جالب در این باره این است که مورخان عقیده دارند که مردم قبل از یادگیری چگونه سوار شدن بر اسب، از ارابه استفاده می‌کردند. آنان برای این فرضیه خود دو دلیل عمده ارائه می‌کنند:
فسیل‌های پیدا شده نشان می‌دهند که اسب‌های آن دوره برای حمل انسان بسیار کوچک بوده و قد آنها (بلندی جدوگاه) به بیش از ۱۴۰ سانتیمتر نمی‌رسید.
قبل از آن که اسب توسط انسان رام شود، مردم از ارابه استفاده می‌کردند و آنها را به حیواناتی از چون گاو یا الاغ وحشی می‌بستند. بستن ارابه به اسب‌های کوتاه قد خیلی دشوار نبود، در حالی که سوار شدن بر کمر اسب باعث وحشت و رم کردن آن می‌شد.
مهار و تربیت کردن اسب‌ها در زندگی مردم اوراسیا تحول و تأثیرات فراوانی به دنبال داشت. در حالی که در گذشته طی کردن مسافت‌های طولانی غیرممکن به نظر می‌رسید، انسان توانست به کشف سرزمین‌های جدید و کشور گشایی بپردازد. کم‌کم وسایلی برای هدایت و تسلط بیشتر بر اسب مانند زین و رکاب (که از اختراعات چینی‌ها می‌باشند) ساخته شدند و در اختیار سوارکاران گرفتند. تربیت و پرورش اسب نیز، به خصوص در خاورمیانه اهمیت بسیاری یافت و صحرانشینان این مناطق به پرورش و نگاه‌داری اسب‌های اصیل عربی پرداختند. سوارکاری تا اواخر قرن پانزدهم، بیشتر در جنگ‌ها معمول بود. البته در بعضی از کشورها مانند ایران باستان، به‌عنوان ورزش و سرگرمی نیز مورد توجه قرار می‌گرفت (مانند بازی چوگان)، ولی جنبهٔ هنری آن از اواخر قرن پانزدهم میلادی به بعد اهمیت یافت. سرانجام در اواخر قرن نوزدهم، با پیشرفت صنعت و جایگزین کردن اسب‌ها توسط ماشین‌آلات، سوارکاری جنبهٔ ورزشی و سرگرمی که امروزه مشاهده میشود را به خود گرفت.
برقراری ارتباط با اسب
اولین گام یادگیری سوارکاری، یادگیری ارتباط برقرار کردن با اسب است. سوارکار باید بتواند خلق‌وخوی اسبی را که قرار است سوار شود درک کند و با او به خوبی ارتباط برقرار کند، تا اسب فرمان‌های او را بهتر درک کند و انجام دهد. اسب با انسان متفاوت است و همین تفاوت است که باعث جذابیت این رابطه می شود. هرچه بهتر بتوانیم طرف مقابلمان را درک کنیم و یادبگیریم که غرایز او را بفهمیم، رابطه ما بهتر می شود. رفتار پر از ترس اسب مغرضانه نیست، بلکه یک واکنش طبیعی برای حفاظت از خودش است. اگر بتوانیم این احساس را در اسب ایجاد کنیم که ما از او حفاظت می کنیم، به ما اعتماد می کند و دیگر از هر فرصتی برای فرار استفاده نمی کند. با این حال حتی وقتی به ما اعتماد می کند، باز هم اسب حیوانی است که به طور طبیعی در گله به سر می برد. در موقعیت های هراس آور نیز همواره به گله می پیوندد.
سوارکار می‌تواند از روی حرکات و برخی از اعمال اسب متوجه منظور او شود. حرکات گوش‌های اسب در این مورد بسیار مؤثر است. به طور مثال، هنگامی که اسب گوش‌هایش را به سمت جلو می‌چرخاند و سرش را بالا می‌گیرد، به این معناست که صدایی او را نگران کرده‌است و او بادقت در حال پیدا کردن منبع صداست. و یا هنگامی که اسب گوش‌هایش را در جهات مختلف می‌چرخاند و حرکت می‌دهد، به این معناست که با دقت اطرافش را تحت نظر دارد. گوش‌های مایل به سمت پایین در دو طرف سر اسب، نشان دهندهٔ تسلیم شدن و اطاعت اسب هستند. البته این حالت گوش‌ها در صورتی که لب‌ها به سمت پایین افتاده باشند، نشانهٔ خواب‌آلودگی است. اسبی که گوش‌هایش را می‌چرخاند و زبانش را بیرون می‌آورد، قصد سربه‌سر گذاشتن و بازی با سوارکار را دارد. اگر اسب گوش‌هایش را به سمت جلو مایل کند و سرش را کمی خم کند، یعنی به سوارکار (یا هر کس دیگری) اعتماد دارد. اگر گوش‌هایش را به سم عقب بچرخاند، یعنی چیزی باعث بی اعتمادی یا عصبانیت و ناراحتی او شده‌است. در صورتی که گوش‌هایش را به سمت عقب بخواباند، یعنی بسیار خشمگین است و یا این که به شدت ترسیده‌است. در این صورت اسب می‌تواند بسیار خطرناک باشد و حمله کند. حرکت سر و پاهای اسب نیز می‌توانند در درک منظور او کمک کنند. اسبی که سرش را کمی پایین می‌آورد و ناگهان به‌شدت تکان می‌دهد، بدخلقی خود را نشان می‌دهد. هنگامی که پاهای جلویش را بر زمین می‌کوبد، عصبانیت یا بی‌قراری خود را ابراز می‌کند، در حالی که وقتی اسب پاهای عقبش را بر زمین می‌کوبد، می‌خواهد بفهماند که چیزی باعث ناراحتی او شده‌است (مثلاٌ مگس و…).
سبک های سوارکاری
سبک انگلیس
سبک انگلیسی پیش نیاز و پایه بعضی از رشته های سوارکاری مانند درساژ، پرش، چوگان و حتی کورس میباشد. این سبک از بعضی از سبک های دیگر اندکی دشوارتر است.
سبک غربی
از سبک غربی بیشتر در رشته هایی از سوارکاری که در تاریخچه یشان از کار در مزرعه سرچشمه گرفته اند و به مرور زمان توسعه یافته اند، مانند استقامت، استفاده میشود.
شاخه‌های مختلف سوارکاری
سوارکاری شاخه‌های متعددی دارد که به طور کلی در دو دسته قرار می‌گیرند:
مسابقات اسب‌دوانی
این مسابقات از دوران قدیم در بسیاری از تمدن‌ها همچون یونان و روم باستان وجود داشته‌است. مسابقات یورتمه و تاخت از مسابقات رایج اسب‌دوانی هستند.
مسابقات یورتمه
مسابقات یورتمه (سوار بر اسب یا ارابه)، که در آنها هدف نفر اول رسیدن به خط پایان است، بدون این که اسب با سرعت گرفتن شروع به تاختن کند. تاختن اسب باعث حذف شدن سوارکار از دور مسابقه میشود.
مسابقات تاخت
مسابقات تاخت، که در آنها نیز هدف اول رسیدن به خط پایان است، اما این بار با تاخت. مسافت این مسابقات بین ۲٫۴۰۰ و ۱٫۶۰۰ متر است. نوعی دیگر از مسابقات تاخت، همراه با مانع است و اسب باید از روی آنها بپرد. مسافت این مسابقات با توجه به نوع مانع‌ها متفاوت است.
سایر مسابقات سوارکاری
شاخه‌های متعددی در آن جای می‌گیرند که در آنها هدف بردن مسابقهٔ دو نیست.
مسابقات ارابه‌رانی
مسابقات ارابه‌رانی که معمولاً دارای سه مرحله هستند: مرحلهٔ درساژ (که در آن شیوه و جذابیت نمایش و رفتار و حرکات اسب سنجیده میشود.)، مرحلهٔ ماراتون (که امتحانی زمان بندی شده‌است و از قسمت‌های مختلفی تشکیل شده‌است و مهمولاً دارای موانعی طبیعی یا مصنوعی است. در آن مهارت، توانایی جسمی و سرعت اسب سنجیده میشود.) و مرحلهٔ آخر که عبارت است از حرکت در راه‌هایی که از اطراف، توسط توپ‌هایی (یا چیزهای دیگری) محدود شده‌است. گذشت وقت مجاز یا افتادن توپ باعث از دست رفتن امتیاز میشود. تعداد اسبهایی که ارابه را می‌کشند به نوع مسابقه بستگی دارد و به جز در مواردی خاص، بیش از چهار عدد نیستند.
در این میان به توضیح درساژ یکی از مهمترین مراحل ارابه رانی میپردازیم…
درساژ چیست؟
این لغت فرانسوی، و معنی آن در لغت‌نامه، نظم دادن و مرتب و منظم کردن است. پس در حقیقت، نظم دادن به حرکت‌های طبیعی اسب را می‌توان درساژ نامید.
درساژ، مادر ورزشهای سوارکاری است و اگر به آن بها داده نشود و اسب به درستی تربیت نشود هیچگاه قادر نیست از تمام توان برای اجرای حرکتهایش بهره بگیرد.
هر اسبی، حتی اسبی که به گاری بسته میشود، نیاز دارد تا بطور اصولی وپایه‌ای برای آن کار آموزش ببیند. اسبی که برای سواری آزاد در نظر گرفته میشود و صرفاً وظیفه‌ای تفریحی و سرگرم کننده‌ای را عهده‌دار است، هم نیاز دارد آموزش ببیند. یعنی حرکتهایش نظم و تربیت داشته باشد، به عنوان مثال اگر سوارش در بیابان از او پیاده شد، به آرامی در کنارش ایستاده و اجازه بدهد دوباره به راحتی سوارش شود. همین خود می‌تواند درساژ باشد. پس می‌توان گفت درساژ در ابتدا یعنی، آشنا کردن کره به گلگیر و نظافت و بلند کردن دست و پا تا آخرین مراحل هنر نمایشی که خرامش و یورتمه در جا و… باشد.
یک سوارکار باید خود به درستی آموزش دیده باشد مثل طفلی که وارد دبستان میشود و تا به دکتری رسیدن زحمت و مرارت و دود چراغ خوردن لازم دارد، طی مراحل ابتدایی تا دکترای این رشته هم مرارت دارد.
گامهای انتقالی: در شروع آموزش اسب درساژ، باید نحوة صحیح حرکت با گامهای طبیعی – متعادل و آهنگین – همان روشی که در یورتمه به آن رسیده، به او آموخته و اسب یاد بگیرد به نرمی و زیبائی هرچه تمامتر از گامی به گامی دیگر حرکت انتقالی مستقیم و یا معکوس انجام دهد.
نیم توقف: نیم توقف از با اهمیت‌ترین اصول سوارکاری است و باید خیلی زود به اسب آموخته شود. با اجرای نیم توقف اسب را به تعادل مجدد یا متعادل‌تر شدن دعوت می‌کنیم. نیم توقف به مثل مبتدائی برای خبر، اسب را برای اجرای حرکت بعدی هشیار و آماده می‌کند.
پس، ابتدا باید نیم توقف داد و سپس حرکت بعدی را با اجرای اثرهای مناسب آن حرکت، از اسب خواست.
برای آموزش نیم توقف سوار باید وضعیت خود راروی اسب تصحیح کند. با فشار ساقها، اسب را به جلو رانده، انگشتان دستهایش به آرامی جمع شوند. نشست خیلی جزئی سبک شده و به محض دریافت جواب مساعد از اسب، انگشتان دستها باز می‌شوند تا اسب با استفاده از پاها، خود را جمع کند.
سوار بعد از این او را با گام معمولی یا هرگام دلخواه دیگری به حرکت وامیدارد. پس از آموزش نیم توقف به اسب، از مزایای بیشمار همکاری او با خود بهره‌مند خواهید شد.
برای آموزش نیم توقف به اسب جوان، قدم بروید در وسط خط حصار، تکرار رو کرده بطرف مرکز میدان حرکت کنید، در مرکز اثرهای ایست را اجرا کنید.
این تمرین را حداقل ۲۰ بار تکرار کنید تا اسب خود را با اثر وفق داده و ایست کند، پس از مکثی کوتاه دوباره حرکت کنید.
به گام یورتمه برویدو با اجرای اثرهای حرکت انتقالی معکوس او را به قدم بیاندازید. همزمان با اثرهای نشیمن، ساِق و دست از صدا هم استفاده کنید. هنگامیکه اسب به اثرهای بازدارنده و انتقالی معکوس جواب داده با استفاده مجدد از اثرهای نشیمنی و ساِق و آزاد شدن انگشتان دستها، مجدداً او را در همان گام قبلی به جلو برانید. پس از اینکه مطمئن شدید اسب روی خط وسط به اثرهای انتقالی معکوس و مستقیم جواب می‌دهد، اثرهای نیم‌توقف را در جای جای محوطه تمرین به اجرا بگذارید تا، اسب در گام یورتمه و پی‌در پی به اثرهای نیم توقف به درستی جواب بدهد. پس از اینکه اسب در گامهای سه گانه قدم، یورتمه و چهارنعل متعادل شد، می‌توانید نیم توقف را در این گامها هم به اجرا بگذارید.
پرش
مسابقات پرش، که از متداول‌ترین مسابقات سوارکاری در جهان میباشد.
مسابقات استقامت
مسابقات استقامت، که هدف از آنها طی کردن مسافتی طولانی (بین ۲۰ تا ۱۶۰ کیلومتر) در یک (و گاهی دو) روز است. اسب‌های عرب از بهترین نژادها برای این نوع مسابقات هستند، زیرا جثه‌ای کوچک و مقاوم در برابر گرما و تمرینات سخت دارند. اسب‌های انگلیسی نیز به دلیل سرعتشان در این زمینه مورد توجه بسیاری قرار می‌گیرند.
مسابقات وسترن
مسابقات وسترن یا آمریکایی، که ریشهٔ آنها به مسابقات گاوچرانی برمی‌گردد.
چوگان
چوگان، که قدیمی‌ترین ورزش گروهی است. این ورزش در ایران باستان رواج و اهمیت زیادی داشته‌است و به بازی شاهان معروف است. امروزه چوگان به دلیل هزینهٔ بالا کمتر مورد توجه عام قرار می‌گیرد.
رودیئو
رودیئو، که مسابقه با اسب‌های وحشی است.
سوارکاری در ایران امروز
سوارکاری در ایران در چند دههٔ اخیر مورد توجه قرار گرفته‌است و باشگاه‌های متعددی تأسیس شده و در روند پیشرفت هستند. با این وجود ایران هنوز در سطح جهانی برندهٔ مقامی نشده‌است. سوارکاری بانوان نیز مورد توجه قرار گرفته‌است و بر طرفداران آن روز به روز افزوده میشود.
تروبرد
تروبرد نژادی از اسب است که بیشتر به خاطر استفاده از آن در مسابقات سوارکاری شناخته شده‌است. هر چند واژه تروبرد گاهی اوقات برای هر نژاد خالصی از اسب استفاده میشود، ولی از لحاظ علمی مربوط به نژاد تروبرد میباشد. تروبرد نژادی خونگرم میباشد و به جسارت، سرعت و چابکی مشهور می باشد.
نژاد تروبرد اولین بار در قرن ۱۷ و ۱۸ در انگلستان به وجود آمد، هنگامی که مادیانهای بومی با نریانهای عرب وارداتی کشیده شدند. شجره نامه تمام تروبردهای مدرن به سه نریان که در قرنهای ۱۶ و ۱۷ به انگلستان وارد شدند و ۷۴ مادیان انگلیسی و شرقی (عرب یا بارب) برمی گردد. در طول قرن ۱۷ و ۱۸ تروبرد در تمام دنیا پخش شدند، در طول قرن ۱۸ وارد سایر نقاط اروپا، استرالیا، ژاپن و آفریقای جنوبی و در سال ۱۷۳۰ وارد آمریکا شدند. میلیونها تروبرد در حال حاضر در جهان وجود دارد و سالیانه حدود ۱۱۸۰۰۰ کره در دنیا ثبت می‌گردند.
تروبرد بیشتر در کورس استفاده میشود ولی در سایر رشته‌ها مثل پرش، درساژ، چوگان، زیبایی و شکار نیز استفاده می‌گردد. آنها همچنین با سایر نژادها جهت ایجاد نژاد جدید یا بهبود نژادهای موجود در آمیخته‌اند و در شکل گیری نژادهای مهمی چون کوارتر امروزی، استانداردبرد، آنگلوعرب و نژادهای خونگرم دیگر نقش بسزایی داشته‌اند.
اسب‌های کورسی تروبرد بیشترین فشار ممکن را تحمل می‌کنند که منجر به میزان بالای حادثه و مشکلات جسمی نیز در آنها می‌گردد. مسابقات کورس بیشترین میزان مرگ و میر را در بین ورزشهای مربوط به انسان و حیوان دارد. تروبردها مستعد سایر مشکلات جسمی نظیر خونریزی از ریه، نازایی و قلب و سم کوچک می‌باشند. نظریه‌های زیادی در مورد علت میزان بالای حادثه‌ها و مشکلات جسمی در نژاد تروبرد وجود دارد و تحقیقات جهت اصلاح و کاهش آنها ادامه دارد.
محتویات
۱ مشخصات نژاد تروبرد
۲ تاریخچه
۲.۱ شروع در انگلیس
۲.۲ نریانهای پایه شجره نامه
۲.۳ مادیانهای پایه شجره نامه
۳ بایرلی ترک
۴ دارلی عربین
۵ گادولفین عربین
۶ آمیختگی با سایر نژادها
۷ منابع
مشخصات نژاد تروبرد
تروبردها معمولاً قدی بین ۱۵۷ تا ۱۷۳ سانتیمتر (میانگین ۱۶۳ سانتیمتر) دارند. غالبا کهر، قهوه‌ای تیره، کرنگ، مشکی و خاکستری می‌باشند. رنگهای ناشایعی نیز در آمریکا مانند مخلوط تیره و سفید و طلایی وجود دارد. رنگ سفید بسیار نادر است. صورت و ساق ممکن اسن نشانه‌های سفیدی داشته باشند ولی روی بدن معمولاً وجود ندارد. تروبردهای خوب معمولاً گردن بلند و سر اسکنه مانند، سینه عمیق، جلوگاه بلند، پشت کوتاه، رانهای قوی، بدنی ظریف و ساقهای بلند دارند. تروبردها از نژادها اسب‌های خونگرم می‌باشند.
تروبردهایی که در نیمکره شمالی متولد می‌شوند، در اول ژانویه هر سال یکسال به سنشان افزوده میشود و آنهایی که در نیمکره جنوبی متولد می‌شوند در اول آگوست هر سال یکسال به سنشان افزوده میشود.
داروی جدیدی برای درمان ناباروری اسب
دو دانشمند دانمارکی ادعا دارند یکی از علل اصلی ناباروری در مادیان ها را کشف کرده و راهی برای درمان آن با نتایج مثبت پیدا کرده اند.
این دو دانشمند که از اساتید دانشگاه کپنهاگ هستند محصولی برای کمک به مادیان های نابارور و باردار شدن آنها تولید کرده اند.
این درمان در بیمارستان اسب کنتاکی مورد آزمایش قرار گرفت و نتایج امیدبخشی حاصل کرد. این دانشمندان معتقدند رایج ترین علت کاهش قدرت باروری مادیان ها یک عفونت مزمن در غشای مخاطی رحم است که به واسطه گونه هایی از باکتری استرپتوکوک ایجاد می شود.
آنها می گویند بسیاری از اسبهایی که مورد آزمایش قرار گرفتند علائم بالینی وجود این باکتری را نشان نمی دادند، اما با این حال این باکتری در بدنشان وجود داشت و باروری آنها را کاهش داده بود.
ده درصد از مادیان ها دچار این عارضه بودند.
داروی جدیدی برای درمان ناباروری اسب
دانشمندان برای درمان، با استفاده از دارویی به نام باکتیویت، باکتری خفته را فعال می کنند بعد از بیدار شدن باکتری، می توان عفونت را تشخیص داد و با آنتی بیوتیک های منظم آن را از بین برد.
استرپتوکوکی معمولا به آنتی بیوتیک مقاوم نیست، اما در طول دوره خفتگی متابولیسمش آنچنان کند است که آنتی بیوتیک نمی تواند روی آن تاثیر بگذارد.
با تجویز داروی فعال کننده این باکتری برای مادیان ها، عفونت رحمی چشمگیر اما قابل درمان در مادیان ایجاد می شود و بعد از درمان عفونت با مصرف داروهای دیگر، مادیانهایی که سالها باردار نشده بودند به زودی باردار می شوند.
باکتیویت روی ۶۴ مادیان نابارور آزمایش شد که ۸۳ درصد آنها درعرض یک ماه و نیم باردار شدند و ۷۲ درصد آنها کره زنده به دنیا آوردند. این یعنی میزان باروری آنها به حد عادی و نرمال رسید.
باکتیویت در حال حاضر در راه ورود به بازار آمریکا و دانمارک است.
منابع:
ویکی پدیا
سوارکار
اسب دوانی
وبلاگ اسب جهانی